Kolejna konsultacja z psychiatrą za mną i wiem już, że to ostatnie 3 miesiące i jeśli moje życie nadal będzie wystarczająco stabilne, a ja będę miała pewność, że to nie chwilowe i nie runie zaraz jak domek z kart to zaczynamy odstawiać leki. I w sumie powinnam w związku z tym coś czuć, strach, niepewność albo radość, tym czasem póki co nie czuję nic, ale może właśnie to będzie ten moment kiedy zacznę bardziej reagować na to co mnie otacza, teraz momentami czuje się nieco bezuczuciowa i obojętna. Mam w głowie jakiś dziwny sentyment, w sumie chory sentyment, bo depresja to nie powód do szczęścia, coś co chcemy mieć tylko coś co te szczęście odbiera i zabija, a ja jakby nie rozumiem jak to będzie powiedzieć sobie, że jestem już zdrowa. To bardzo nielogiczne, nawet dla mnie samej.

Mam za to także przed oczami wszystko to co się przez ostatnie lata działo: blizny, momenty słabości, łzy, krzyki, kłótnie, załamania, ból i strach i widzę ile przez ten czasu udało się zmienić. Widzę ile radości znów dają mi proste rzeczy, obecność drugiej osoby, moich zwierzaków, spędzanie czasu z bliskimi, spacery, imprezy i także jedzenie. Czuję, że otacza mnie spokój, że nagle te kiedyś wielkie tragedie nagle wydają mi się mało znaczące, na ile rzeczy nie reaguje już tak jak kiedyś, na ile spraw mogę być obojętna i dalej cieszyć się dniem, ile rzeczy mnie satysfakcjonuje i daje kopa do działania.

Następne dwa wpisy, o ile będę miała na tyle odwagi, aby się pojawiły będą dość obszerne i przepełnione na nowo goryczą i bólem. Czuję, że to już ten moment, ostateczne starcie, w którym raz na zawsze powinnam choć częściowo zamknąć pewien etap, a żeby to zrobić muszę najpierw przyznać się sama przed sobą, oswoić i pożegnać z pewnymi wspomnieniami.