Od kilku dni towarzyszy mi niewyobrażalnie wielki napływ pozytywnej energii jakiego nie doświadczyłam od lat. To oznacza, że ostatnimi czasy tylko wydawało mi się, że czuję się dobrze, a w rzeczywistości czułam się obojętnie. Obojętność natomiast to nie czucie się dobrze. Wszystko mnie uszczęśliwia. Mimo rozłąki czuję względny spokój i radość. Nagle stanęłam przed lustrem stwierdzając, że czuję się ze sobą dobrze i  choć wiem, że pewnie jeszcze nie raz będzie mnie zwodzić z dobrej drogi to wcale nie chcę już się głodzić. Więc jem z umiarem, ale to na co mam ochotę, staram się ruszać, rozciągać, pić dużo i choć waże się prawie codziennie to jedynie pilnuje wagi. Pogoda za oknem jest cudowna, a ja za wszelką cenę staram się ją wykorzystać. Myślę o ty ile rzeczy muszę jeszcze zrobić i o tym ile wspaniałych chwil mnie czeka. Rozmyślam o tym jak było, dużo wspominam i na każdą taką myśl robi mi się ciepło na sercu. Tęsknię, ale pisze, dzwonię, przeglądam zdjęcia i całkiem nieźle sobie radzę. Wreszcie. Mogę też teraz wsiąść na konia, zająć się czymś, robić to co kocham. Czuję ciepłą sierść pod palcami, a słońce świeci mi po twarzy i nie potrzebuję nic więcej. Tylko powolutku kroczyć tak przed siebie, nigdzie się nie spieszyć, tylko tyle wystarczy. Czuję się po prostu szczęśliwa.

Minął prawie miesiąc odkąd znów biorę Escipram. Większych skutków ubocznych brak, a leki chyba na prawdę zaczynają działać.

Ścięłam włosy, potrzebowałam zmiany i chyba nieświadomie wybrałam idealny moment.

Coś się zaczyna zmieniać

Na lepsze