Dzisiaj będzie o odpuszczaniu, bo natchnęła mnie do rozważań na ten temat rozmowa z pewną osobą. Tak to już jest, że w naszym społeczeństwie panuje takie przekonanie, że odpuszczanie jest złe, a tylko dążenie ostro do celu (nawet po trupach) się liczy. Ja jestem osobą niezwykle upartą, czego macie przykład po ostatnim wyjeździe w góry. Jak coś zaplanuje to to zrobię, a wynika to z mojego wewnętrznego perfekcjonizmu i tego, że nigdy nie chcę czuć się gorsza czy słaba. Nie ważne co się dzieje, jak się czuję, coś ma być zrobione to zrobione zostanie. Nie potrafię odpuszczać. Nie powiem sobie nigdy, że mogę czasem nie dać rady, mieć gorszy dzień, nie mieć siły. Nie, bo musi być zrobione. I wiecie co? Takie podejście do życia ma więcej minusów niż plusów. Oczywiście wytrwałość, tym bardziej w chorobie jest nam potrzebna, ale zarówno ważna jest umiejętność odpuszczania. Bo to nic złego, że czasem jednak nie dajesz rady, że przełożysz coś na inny dzień, że ktoś zrobi coś za ciebie. Jesteś człowiekiem, nie maszyną, masz gorsze dni fizycznie i mentalnie, każdy je ma. Utrwaliły się wśród nas pewne przekonania, ale rok przerwy od szkoły, pracy, życia to nic złego jeśli tego potrzebuje twoje ciało, twoja psychika. Czasem taka przerwa pozwala dużo szybciej wyjść z dołka i stanąć na nogi niż gdyby robić dalej swoje i tłumić te uczucia i męczyć się dalej. W życiu trzeba znać umiar ze wszystkim, odnaleźć harmonię między jednym, a drugim, potrafić zachować równowagę. Słabość i umiejętność powiedzenia sobie "dość" to nie wstyd.