Nie toleruje samotności. W sumie nie wiem jak to jest, bo dziwnie się czuję w towarzystwie innego człowieka, jakby odwykłam od tego, a jednocześnie tak cholernie nie chce być sama. Albo raczej nie tyle nie chcę co nie potrafię. Pół dnia jest okej, a nagle nie potrafię sobie znaleźć miejsca i powoli wzbiera we mnie panika, nie ważne, że to tylko jeden czy dwa dni. Czuję się z tym odczuciem bardzo dziecinnie, jak mała dziewczynka. Besztam się w myślach i staram doprowadzić do porządku, że przecież jestem dorosła i nie powinnam się tak zachowywać, ale nie bardzo to działa. Wmawianie sobie usilnie, że nic się nie dzieje też nie przynosi pożądanych efektów. W sumie czego ja się spodziewałam, nigdy nie przynosiło. Całe szczęście, że w domu mam psa, i że jest coś takiego jak telefon i internet, w innym wypadku czuję, że dawno bym zwariowała. Nie wiem czy to kwestia przyzwyczajenia, że zawsze ktoś jest czy odzywają się stare lęki, ale w innym wydaniu. Mam ochotę wziąć leki i przespać do soboty, ale mam obowiązki. Więc zajmuję czas i myśli jak mogę i czas choć bardzo powoli, jakoś mija. Zastanawiam się czy faktycznie nie powinnam wrócić do terapii i leków, tylko jeśli o rozmowę z psychologiem to nigdy nie bardzo rozumiałam jaki ma to sens i w jaki sposób ma mi to pomóc. A ostatnie poczucia niczego sprawiają, że nawet gdybym chciała to i tak nie bardzo mam o czym mówić, bo zwykle nawet nie bardzo wiem jak się czuję i co mi siedzi w głowie.