Ostatnimi czasy miałam dość sporo czasu na przemyślenia. Doszłam do wniosku, że tak na prawdę zewsząd otaczam bądź otaczałam się głównie ludźmi, którzy zmagają się z różnorakimi problemami, myślami autodestrukcyjnymi, zaburzeniami. Śmiejemy się w tym swoim towarzystwie, że nikt już na tym świecie nie pozostał zupełnie normalny, przy zdrowych zmysłach. I ta świadomość trochę podnosi mnie na duchu, że jednak wcale nie jestem w tym wszystkim odosobniona, w dodatku dobrze odnajduję się wśród osób, które są w stanie zrozumieć to co czuję. Z drugiej strony ten stan rzeczy jest dość przykry, daje wgląd na to jacy wszyscy jesteśmy, jaki jest świat. Oczywiście można by powiedzieć, że społeczeństwo jest teraz słabe, dużo razy się to w końcu słyszy, ale prawda jest taka, że społeczeństwo jest ślepe, a poglądami nie raz odbiega od średniowiecza. No, bo przecież jakie my możemy mieć problemy? Jesteśmy jeszcze młodzi, przed nami całe życie, które dopiero się zaczyna. A w tym młodym umyśle potrafią toczyć się wewnętrzne walki, które przerosły by nie jednego dorosłego. Mimo tego zostajemy z tym sami, zdani na łaskę samych siebie, a świat przepełnia znieczulica, ignorancja i napiętnowanie rzeczy, które nigdy napiętnowane być nie powinny. Radzimy sobie sami tak jak potrafimy albo nie radzimy sobie wcale nie mając kogo prosić o pomoc. Więc trwamy w letargu czekając na gwiazdkę z nieba, która być może przyniesie nadzieje, ratunek. Ale jak historia wiele razy już pokazała bardzo często nie zjawia się nic...